Religia i polityka. Zarys problematyki

Nie będzie przesadą stwierdzenie, iż religia stanowi zasadniczo niechciany temat nauk o polityce. Już w początkach XX wieku Vilfredo Pareto uznawał w imię nauki teorie metafizyczne za „derywacje”, twierdząc, iż „wiara w „prawa naturalne”, w „sprawiedliwość”, czy „prawo” jest rodzajem przesądu lub uprzedzenia. Nie są to bowiem pojęcia naukowe, a zatem żadne z nich nie może być naukowo wywiedzione, nie daje się racjonalnie bronić, żadne nie jest ani prawdą, ani fałszem”. Jego myślenie wywodziło się z charakterystycznego dla przełomu XIX i XX wieku rozumienia naukowości, do którego nawiązywały nauki o polityce. Wedle tego ujęcia wszelkie nauki społeczne „miały się opierać wyłącznie na racjonalnych, empirycznie weryfikowalnych stwierdzeniach i na gruncie tego założenia poznawać i wyjaśniać zjawiska społeczne i przejawy porządku”. W konsekwencji, politologia u progu swego powstania odsunęła od siebie pytanie o Boga, stając się, „nauką ateistyczną we właściwym znaczeniu”

W religijnej katarakcie politologii krył się jednak od samego początku poważny problem. Po pierwsze, ciężko było zignorować doniosłość faktu, iż przez tysiąclecia myślenie i teorie porządku politycznego w społeczeństwie były związane z wyobrażeniami religijnymi, a w czasach chrześcijańskich – również teologicznymi, tym bardziej, że klasyczne prace Maxa Webera i Carla Schmitta nie pozwalały konsekwentnie zrezygnować z pytania o Boga w kontekście współczesnych badań społecznych i politycznych. Po drugie, oczywisty antropologiczny fakt, iż człowiek jest nie tylko homo politicus, ale i homo religiosus, nie pozwalał uznać, iż sfery boska i ludzka nie spotykają się wcale. Po trzecie, równolegle do rozkwitu teorii sekularyzacji, wzrastała w lawinowym tempie ilość politycznie istotnych wydarzeń powiązanych z religią. Z lat ’70 ubiegłego wieku przywołać wystarczy rozkwit teologii politycznej w Ameryce Łacińskiej, sukcesy Moral Majority w Stanach Zjednoczonych czy rewolucję islamistyczną w Iranie. Natomiast w latach osiemdziesiątych, jak zauważa Jose Casanova, już w ogóle „trudno byłoby wskazać poważny konflikt polityczny w dowolnym miejscu świata, za którym nie stałyby ledwie skrywane motywy religijne”. W Polsce sytuację tę w wyjątkowy sposób egzemplifikował ruch Solidarności. Religia zatem stale przypominała o swej obecności, dowodząc zasadności uwag zgłaszanych m.in. przez Ernsta Wolfganga Böckenförde, by nie pozwalać na wykluczenie „teologii z teorii politycznej i zerwania z nią relacji”.

Do głównego nurtu politologii religia wkroczyła mocno u progu XXI wieku. Proces ten poprzedzony został, dokonaną przez Jose Casanovę, pogłębioną krytyką tezy sekularyzacyjnej w łonie socjologii religii, otwierając przestrzeń dla podobnego przemyślenia jej roli na gruncie nauk o polityce. Dzięki pracom Samuela Huntingtona, w tym zwłaszcza kontrowersyjnej tezie o zderzeniu cywilizacji, temat religii stał się szeroko obecny w dyskusjach naukowych. Atak islamistów na WTC w Nowym Jorku w 2001 roku, stanowiący dla części komentatorów dowód na zasadność tez Huntingtona, ustawił następnie religię w centrum zainteresowania politologów na całym świecie, zmuszając do ponownego przemyślenia roli religii w życiu publicznym. W ten sposób politologia, po ponad stu latach od swego powstania, zaczyna uznawać polityczną doniosłość religii i włączać ją w obszar swojego zainteresowania. Do tego stopnia, iż coraz częściej mówić się zaczyna o nowej subdyscyplinie politologii, a mianowicie politologii religii .

Niniejsza monografia, pomyślana jako podręcznik, jest próbą zarysowania głównych obszarów problemowych z zakresu relacji polityki i religii. Przez religię pojmujemy tutaj zasadniczo, w nawiązaniu do ujęć stosowanych w badaniach filozoficznych i prawnych, zjawisko, którego podstawą jest relacja człowieka do rzeczywistości transcendentnej (sacrum, Absolutu), w związku z którą wykształca się kult i określona doktryna (zbiór przekonań dotyczący pochodzenia oraz sensu człowieka i świata), jak również wspólnota (organizacja religijna). Politykę przyjmujemy tutaj natomiast w jej interpretacyjnej wieloznaczności. W niektórych artykułach autorzy odwołują się do jej substancjalnego ujęcia (związanego z troską o dobro wspólne), w innych bardziej do ujęć funkcjonalnych czy instytucjonalnych. Wydaje nam się, iż właśnie ukazanie znaczenia religii dla polityki w jej różnych wymiarach i ujęciach pozwala ukazać jej szczególne znaczenie dla analiz politycznych. Dodać należy, iż dążąc do ukazania zakresu istotnej dla politologii problematyki związanej z religią nie mamy zamiaru, co oczywiste, wyczerpać tematu, a raczej – zgodnie z tytułem – zarysować główne punkty styku, napięć i związków religii i polityki, jak również wskazać kluczowe pytania (a niekiedy zaproponować lub zasygnalizować możliwe odpowiedzi na nie), wobec których politolog nie powinien przejść obojętnie. W konsekwencji, choć wśród podjętych wątków problemowych znajdują się głównie zagadnienia o charakterze teoretycznym, nie unikamy również zagadnień z zakresu studiów empirycznych.