Biblioteka cyfrowa

Celem artykułu jest przedstawienie uwarunkowań społecznopolitycznych na Cyprze, które umożliwiły objęcie przez abp Makariosa III urzędu prezydenta. Autor proponuje odnieść tę sytuację do dwóch kwestii. Jako pierwszą wskazuje, wciąż żywą w greckim kościele ortodoksyjnym, tradycję papocezaryzmu. Za drugą natomiast uznaje szczególne doświadczenie historyczne wyspy. Władzę na prawosławnym Cyprze sprawowali kolejno katolicy, muzułmanie i protestanci. Bardzo silną pozycję kościoła w społeczeństwie należy więc tłumaczyć na gruncie teorii pogranicza. Przez blisko osiem wieków kościół prawosławny stanowił bowiem jedyny substytut własnej państwowości dla greckich Cypryjczyków.

--------------------

The aim of the article is to present socio-political conditions in Cyprus, which enabled the Archbishop Makarios III to take office as president. The author suggests to refer the situation to the two issues. As the first one he points out to the tradition of papocaesarizm still present in the Orthodox Greek church. However, as to the second issue, he indicates a unique historical experience of the island. In Orthodox Cyprus the power was exercised successively by Catholics, Muslims and Protestants. A very strong position of the church in the society can be thus explained on the basis of the border theory. For nearly eight centuries, the Orthodox Church was the only substitute for own statehood for the Greek Cypriots. 

FRAGMENT: Wojna w Zatoce spolaryzowała światową opinię publiczną. Nawet w Kościele katolickim trudno było o wypracowanie jednoznacznego podejścia do tej kwestii. Episkopaty poszczególnych krajów zajęły w tej sprawie odmienne stanowiska. Jan Paweł II został przez konflikt w Zatoce postawiony w niezręcznej sytuacji, ponieważ to właśnie w Iraku status chrześcijan był najlepszy na Bliskim Wschodzie. Podejmując swoją inicjatywę pokojową, zabiegał przede wszystkim o to, aby wojna nie została ukazana jako wojna chrześcijan przeciwko muzułmanom, czyli wyprawa krzyżowa.

FRAGMENT: Najbardziej znaną instytucją watykańską zajmującą się dialogiem międzyreligijnym jest omawiana w niniejszym artykule Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego (PRDM – The Pontifical Council for Interreligious Dialogue), dawny Sekretariat dla Niechrześcijan. Autorka prezentuje m.in. inicjatywy PRDM, dokumenty przez nią wydane, Komisję ds. Stosunków Religijnych z Islamem oraz Komisję ds. Stosunków Religijnych z Judaizmem. Autorka jest przekonana, iż omawiane instytucje przyczyniają się do budowania pokoju między religiami. Jako politolog zamierza przedstawić polityczny wymiar działalności Rady.

FRAGMENT: Od dnia 13 marca 2013 r. posługę biskupa Rzymu pełni Franciszek (właśc. Jorge Mario Bergoglio, ur. 17.12.1936 r. w Buenos Aires), argentyński jezuita. Do momentu rozpoczęcia sede vacante (od łac. sedes vacans – „nieobsadzona stolica”; okres, w którym stolica biskupia nie jest obsadzona) był członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, ds. Duchowieństwa, ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Papieskiej Rady ds. Rodziny i Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. Kontynuuje dzieło swoich poprzedników, m.in. Jana Pawła II (pontyfikat w latach 1978-2005) i Benedykta XVI (2005-2013) oraz Soboru Watykańskiego Drugiego (1962-1965), podczas którego dokonała się przebudowa nastawienia Kościoła wobec wyznawców różnych religii. Proponuje ich wyznawcom koncepcję polityki konsensu, porozumienia osiąganego głównie poprzez dialog, oraz koncepcję niestosowania przemocy na korzyść środków pokojowych (polityka non-violence).

Artykuł poświęcony jest dwóm równoległym procesom przebiegającym współcześnie w Niemczech – wzmożonej imigracji i coraz silniejszej dezintegracji społecznej. Wysoki napływ imigrantów, w  szczególności z  Bliskiego Wschodu, powoduje eskalację napięć społecznych na tle etnicznym i religijnym. Przyjęta przez kanclerz Angelę Merkel polityka imigracyjna, której istota streszczona zastała w haśle „damy radę” (Wir schaffen das) okazuje się skutkować coraz silniej dostrzegalnymi podziałami niemieckiego społeczeństwa. Coraz bardziej prawdopodobna staje się teza, że Niemcy nie dadzą rady utrzymać dobrych warunków dla integracji społecznej muzułmanów i pokoju społecznego.

Artykuł ma na celu przedstawienie najważniejszych założeń religijnych, kulturowych i antropologicznych dotyczących relacji polityki i religii, wolności religijnej i praw człowieka w kontekście konstytuowania demokracji liberalnej. Różnice religijne Zachodu i Bliskiego Wschodu oraz wynikające z tego różnice kulturowe i antropologiczne powodują, że demokracja liberalna w świecie islamu nie znajduje trwałego ugruntowania.